04: ROZDZIAŁ "Gorycz wrażeń"

Ciemne chmury kłębiły się złowieszczo nad Hogwartem. Pogoda zamiast się polepszać, aby choć trochę umilić uczniom i nauczycielom rozpoczęcie nowego roku szkolnego, cały czas robiła im na przekór. Było coraz gorzej. Niespokojne deszcze dręczyły ich codziennie, a zimny wiatr dął tak mocno, że nawet silne gałęzie drzew w Zakazanym Lesie musiał być mu posłuszne. Liście szybko spadały, a po zwierzętach nie było śladu. Wszystko to było żywym dowodem jego powrotu. Wszystko cichło w strachu i obawie, a co najgorsze, nic nie można było na to poradzić.

Severus Snape przyglądał się temu smutnemu widokowi. Nie było mu przykro. Wiedział, że prędzej czy później nadejdzie ten dzień, jednak nie spodziewał się, że zagłada świata czarodziejów zbliża się tak szybko. Było mu trudno pogodzić się z tą myślą, ale z czasem stała się ona jego codziennością. Musiał zrozumieć kolej rzeczy, dać upust emocjom i z zaciśniętymi zębami na to, co i tak się wydarzy. Tak najwyraźniej miało być. Nie był filozofem jak Dumbledore, żeby myśleć nad ratunkiem. To miało się wydarzyć, a on doskonale zdawał sobie sprawę, że nie zmieni tego nawet największy mag stulecia.

Poza tym nie miał kogo ratować. W przeciwieństwie do Jamesa Pottera, on nie miał prawdziwych przyjaciół. Nie szukał ich, nie rozmyślał nad powodem. Po prostu żył. Wykorzystywał wiedzę w praktyce, stąpał twardo po ziemi, nie miał marzeń. Po co komu rzeczy, których i tak nigdy nie dostanie? Dla niego zaśmiecanie umysłu czymś bezwartościowym, czymś, co pozornie pozwala odbiegać od szarej rzeczywistości, było dla niego największą zmorą. Na co to, skoro tylko traci się czas, a gdy skończy się myśleć wszystko powraca, a marzenia ulatniają się i kto wie czy kiedykolwiek wrócą. Gdy uciekły czuł się oszukany, bo zostawiły go z niczym. Znów powrócił do rzeczywistości. Jednym słowem jego życie nie było baśnią, jest czymś gorszym: męką, która nigdy się nie skończy.

~*~

Spojrzał na stertę kartek leżących przed nim. Miał rozdać uczniom swojego domu rozkład zajęć na ten rok szkolny, jednak nie bardzo się do tego palił. Gdy zobaczył Filiusa Flitwick, Pomonę Sprout i Minerwę McGonagall chodzących w tą i z powrotem poczuł dziwne ssanie, które jakby zmuszało go do pracy. Wstał więc, chwycił stertę kart i wyników z egzaminu, przewracając przy tym dzban z sokiem, i ruszył ku stołowi Slytherinu.

Uczniowie wcale nie narzekali z powodu lenistwa profesora, a wręcz z powodu przybycia ich planów lekcji. Severus Snape stukał po kolei w blankiety, na których po chwili pojawiały się rubryki z tygodniowym rozkładem zajęć, po czym podawał je uczniom. Praca, ku jego zdumieniu, szła zadziwiająco szybko, dopóki nie dotarł do grupki Ślizgonów, wśród których siedziała paczka Malfoya. Gdy podszedł do nich, spojrzeli się na niego z zadowoleniem, jeden z nich, czarnowłosy Blaise Zabini, powiedział uprzejmie:

-Witam, profesorze. Gratuluję nowej posady.

Severus uśmiechnął się pobłażliwie do swoich podopiecznych i również porównał ich wyniki. Okazało się, że wszyscy poza Vincentem Crabbe’em i Gregory’em Goyle’a zaliczyli SUM-y, co bardzo go uradowało, bo po raz pierwszy był naprawdę dumny ze swoich uczniów. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się mieć takich, jakimi oni są. Byli naprawdę wspaniali, można było powiedzieć, że są dla niego jak rodzina, a przynajmniej on tak czuł.

Czar prysł, gdy podszedł do Dracona Malfoya. Ten, roześmiany i dumny, wcale nie zwracał na niego uwagi. Severus odniósł wrażenie, że młodzieniec wcale nie przejmuje się tym, co mu zlecono. Czy on do cholery wie, że gdy nie wykona rozkazu Lorda Voldemorta, to zginie on i cała jego rodzina? Ale teraz sprawiał wrażenie dumnego ze swojego przeznaczenia, Jednak nie wiedział, na co się pisze. To, co wiedział o planie Czarnego Pana było zaledwie namiastką tego, co skrywa przed nim prawda, którą prędzej czy później sam odkryje. Jednak, kto wie, czy nie będzie już za późno na odwrót i jakąkolwiek pomoc, nawet z jego strony. Jakie życie potrafi być okrutne, niesie za sobą nawet najmłodsze ofiary.

Chciał mu pomóc, złożył Przysięgę Wieczystą, ale jaki sens będzie miała ta pomoc, skoro nie będzie w niej zaangażowania drugiej strony? Czy zatem śmierć jest nieunikniona? Czy życie, tego wielkiego ciałem, ale małego duchem ma zależeć od niego? Już raz na kimś polegał. Lily Evans zostawiła go jak śmiecia, odeszła. Teraz Draco nieświadomie polega na nim. Ale on go nie zawiedzie.

Podał Malfoyowi plan lekcji i powiedział:

- Draconie, przyjdź dziś do mojego gabinetu. Musimy coś omówić.

Blondyn spojrzał się na niego jak na wariata i rzucił od niechcenia:

-Oczywiście.

Severus wyczuł w tym coś dziwnego, ale wspólny stół Slytherinu nie był najlepszym miejscem do rozwiązywania takich problemów. Jedynie spojrzał się na niego znacząco, po czym poszedł dalej, aby dokończyć rozdawanie rozkładu zajęć.

~*~

Severus stał oparty o filar i obserwował wychodzących z Wielkiej Sali ludzi. Byli wśród nich uczniowie i nauczyciele, którzy, z rozczarowaniem na twarzy, kroczyli ku Głównemu Korytarzowi, aby udać się na pierwsze lekcje w tym roku. Obserwował ich dość wnikliwie.

Jedni byli przygnębieni, z zawieszona głową kroczyli, jakby był to ostatni dzień ich życia. Na widok tych ludzi poczuł się dziwnie. Nie wiedział, co ich trapi, nie bardzo go też to obchodziło, ale czuł się tak samo. Najchętniej wróciłby na Spinner’s End, zamknął się w ciasnym, małym pokoiku i znów stanął przy brudnym oknie wpatrując się w krajobraz zniszczenia, smutku i goryczy. Tylko to było wstanie koić smutki i nerwy. A gdy nadejdzie mgła, przetrze szybę, tak jak odnawia życie, non stop ten sam początek i koniec. Czarny całun był i to z pewnością nigdy się nie zmieni.

Nagle przed nim przemknęło stado rozbrykanej młodzieży z Gryffindoru. Jeden z nich, Seamus Finnigan wpadł na niego i z głupkowatym wyrazem twarzy powiedział:

- Przepraszam.

- Gryffindor traci dziesięć punktów – wysyczał Severus, wpatrując się w niego ze złością. – Następnym razem Finnigan będziesz bardziej uważać.

Gdy Gryfon oddalił się razem ze swoimi kolegami, Severus uśmiechnął się mściwie. Odwrócił wzrok i spojrzał na kobietę wychodzącą z Wielkiej Sali. Widział ją wczoraj przy stole nauczycieli i o ile pamiętał nazywała się Rosalia Force.

Dzisiaj wyglądała na o wiele spokojniejszą. Kroczyła wolnym, dostojnym krokiem rozmawiając z Filiusem Flitwickiem, który cały czas mówił z zapałem na nieznany mu temat. Ona słuchała tej gadaniny bez najmniejszego wyrazu twarzy, nie odzywając się ani słowem. Gdy zwróciła wzrok na niego poczuł się niczym zdemaskowany złodziej.

To spojrzenie było jakieś dziwne. Pełne chłodu, a jednocześnie, jakby tryskało iskrami ciepła. Przypominało przepastną otchłań, niczym wir, który wciąga wszystko, co napotka, a kształt oczu, niczym doliny rzek, biegł łukiem nad polem widzenia. Źrenice, otoczone ciemną obwódką, przeszywały go wnikliwie, miał wrażenie, że kobieta umie zamienić w kamień samym spojrzeniem. Skądś je znał tylko nie miał pojęcia skąd. Błądził w ciemnościach wspomnień, a w rezultacie mógł pomylić się w rzeczach bardzo oczywistych. Przecież chodziło o zwykłą osobę, które na domiar nie znał. Może wydał mu się znajomy kształt oczu i ten żywy płomień w oczach, ale równie dobrze mógł się omylić. W jego rozszarpanym umyśle wszystko było możliwe. Była już śmierć ukochanej osoby, ból psychiczny, który znosił w czasach dzieciństwa, a teraz ta pustka i rana, która nigdy się nie zagoi. I kto powiedział, że wobec wszystkich ludzi życie sprawiedliwe. Widocznie ten, kto to mówił, nie wiedział ile szczęścia miał w życiu.

~*~

Za chwilę miała rozpocząć się jego pierwsza lekcja Obrony Przed Czarną Magią, o którą od tak dawna zabiegał. Jednak Dumbledore, jak na złość, nie chciał dać ukojenia jego umysłowi. To było jak głupia zabawa w kotka i myszkę. On prosił, a Dumbledore odmawiał. I tak przez te szesnaście lat. A cały czas powtarzał, że mu ufa, że mu wierzy, a jednak nie na tyle, aby dać mu tę posadę. Ale wreszcie się udało i to jest najważniejsze, nie ma, co rozmyślać o tym, co było. Teraźniejszość można zaliczyć do jednego z okresów od śmierci Lily, który wpływa na niego dobrze. Teraz jest dobrze, a co będzie dalej? Zobaczy się.

Otworzył drzwi klasy, a młodzież wparowała do środka niczym rozszalałe zwierzęta na arenę. Natomiast, gdy wszedł do klasy zapanowała grobowa cisza. Nie był najbardziej lubianym nauczycielem w szkole, ale odpowiadało mu to. Całkiem nieświadomie roztaczać wokół siebie aurę zła i tajemniczości, był sprawiedliwy na swój sposób i tak miało pozostać.

Również w otoczeniu, w jakim pracował musiał odcisnąć swoje piętno. Klasa była jeszcze bardziej ponura niż wcześniej, wszystkie zasłony były zasunięte, a światło dawały świece poustawiane w wielu miejscach. Na ścianach powieszone były nowe obrazy przedstawiające ludzi poddanych torturom o twarzach przedstawiających ból, cierpienie i przerażenie.

- Nie kazałem wam wyjmować podręczników – powiedział, kiedy zamknął drzwi i stanął za pulpitem. – Chcę wam coś powiedzieć i żądam bezwzględnej uwagi.

Omiótł wzrokiem całą klasę, zatrzymując się na ułamek sekundy dłużej na twarzy Pottera.

-Mieliście już chyba pięciu nauczycieli tego przedmiotu. To całkiem naturalne, że każdy z tych nauczycieli miał własne metody i priorytety. Biorąc jednak pod uwagę to całe zamieszanie, jestem zaskoczony, że tak wielu z was zdołało wyskrobać suma z tego przedmiotu. I będę jeszcze bardziej zaskoczony, jeśli na poziomie owutemu wszyscy wytrzymają do końca, bo będzie to wymagało o wiele więcej pracy i zaangażowania.

Zaczął przechadzać się wzdłuż ścian klasy.

 - Czarna magia to mnogość najróżniejszych środków agresji, zmiennych jak kameleon i odwiecznych jak zło i dobro. Walka z nim przypomina walkę z wielogłowym potworem: utniesz mu jedną głowę, a natychmiast wyrośnie inna, jeszcze groźniejsza i sprytniejsza. To, czym przychodzi nam walczyć nie jest ustalone raz na zawsze, wciąż podlega zmianom, jest niezniszczalne.

Jeszcze raz przeleciał wzrokiem po twarzach swoich uczniów. Miał pewne wątpliwości, czy który ktokolwiek z tu zgromadzonych dałby radę oszołomić gumochłona, a co dopiero walczyć z czymś poważniejszym. Jednak przyszło mu nauczać kolejne pokolenia bałwanów, z których i tak nic nie wyrośnie, więc z góry wiedział jak będzie wyglądała ich obrona przed czarną magią.

- Wasza obrona – mówił głośno i wyraźnie, jakby obawiał się, że mogą go nie zrozumieć – musi więc być równie elastyczna i wymyślna jak agresja czarnej magii, którą zamierzacie złamać. Te obrazy – wskazał na kilka, koło których przechodził – dają pewne wyobrażenie, co się dzieje z tymi, którym się to nie udało. Oto na przykład zaklęcie Cruciatus, Pocałunek Dementora czy nieudany pojedynek z inferiusem.

- A wiec pojawił się już jakiś inferius? – zapytała Parvati Patil piskliwym głosem. – Już na pewno wiadomo, że on ich używa?

Cóż za dziecinne pytanie. Gdyby dzieciaczki lepiej orientowały się w społeczeństwie, to z pewnością wiedziałyby o wiele więcej niż teraz.

- Czarny Pan używał już inferiusów w przeszłości – rzekł – a to oznacza, że trzeba być przygotowanym na ich ponowne użycie.

Powrócił do pulpitu i znów ruszył wzdłuż ściany.

- Mam prawo sądzić, że jesteście całkowitymi nowicjuszami, jeśli chodzi o użycie zaklęć niewerbalnych. Na czym polega przewaga zaklęcia niewerbalnego nad werbalnym?

Ręka Hermiony Granger wystrzeliła w powietrze. Mając nadzieję, że znajdzie kogoś, kto podobnie jak ona zna odpowiedź na to pytanie, rozejrzał się po klasie. Jednak, gdy okazało się, że kompetencja ponad połowy klasy znajduje się poniżej poziomu, powiedział:

- Słucham… panno Granger.

- Nie ostrzega się przeciwnika, jakiego rodzaju magii chce się użyć, co daje ułamek sekundy przewagi.

Severus zaśmiał się w duchu. Czy to dziecko postawiło sobie za punkt honoru, aby udawać zarozumialca?

- Odpowiedź zaczerpnięta prawie słowo w słowo ze Standardowej księgi zaklęć, stopień szósty – powiedział lekceważąco, a siedzący w kacie Malfoy zachichotał – ale w zasadzie poprawna. Tak, ci, którzy zdołali opanować użycie magii bez wypowiadania na głos formułek zaklęć, mogą wykorzystać element zaskoczenia. Oczywiście nie wszyscy czarodzieje to potrafią. To sprawa koncentracji i siły woli, których – jego spojrzenie zatrzymało się na twarzy Pottera – pewnym osobom brakuje.

Severus chciał, aby Potter wiedział, co myśli o jego sile umysłu. Był taki sam jak jego ojciec: nie umiał zapanować nad emocjami, wywyższał się, a jego zdolności magiczne nie przekraczały podstawowego programu. Cały James Potter.

- Teraz podzielcie się na pary. Jeden z partnerów będzie próbował rzucić na drugiego zaklęcie, bez wymawiania na głos formułki. Ten drugi będzie próbował odeprzeć atak, też bez słowa. Proszę.

Zrobił się duży szum, a gdy już uczniowie podzieli się na pary w klasie dało się słyszeć ciche pomruki, bo wiele osób po prostu wypowiadało formułki szeptem. Severus już miał zacząć kręcić z politowaniem głową, gdy zobaczył, że Hermionie Granger się udało. Postanowił jednak nie dawać jej tej satysfakcji i przeszedł oko niej obojętnie.

Zatrzymał się przy Potterze i Weasleyu. Ten drugi, cały czerwony próbował rzucić czar jednak nie bardzo mu to wychodziło. Severus poczuł w duchu lekkie rozbawienie, od razu czuł się lepiej.

- To żałosne, Weasley – rzekł po chwili. – Spójrz, zaraz ci pokażę…

Gdy skierował różdżkę w stronę Pottera, ujrzał przez te okrągłe okulary oczy. Zielone oczy, które tak dobrze znał. Zakręciło mu się w głowie, biegł po jakimś pustkowi, a na końcu drogi czekała ona. Lily Evans uśmiechała się do niego i machała, a po chwili po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Odwróciła się i znikła. To było straszne. Był jak w jakimś amoku, wszystko w nim pękło, utracił panowanie nad własnym umysłem.

Nagle poczuł jak leci. Pomyślał, że to nadal te dziwne zaćmienia, ale gdy uderzył w pobliską ławkę, czując przy tym ból nie do wytrzymania, zrozumiał, ze Potter bez powodu rzucił zaklęcie tarczy. Wstał i wlepił w niego wzrok, warcząc:

- Czy pamiętasz, jak mówiłem, że ćwiczymy zaklęcia niewerbalne, Potter?

- Tak.

- Tak, proszę pana.

- Nie ma potrzeby zwracania się do mnie per pan, panie profesorze.

Snape poczuł dziką chęć złapania najbliższego stolika i uderzenia nim w Harry’ego Pottera. Jako, że nie posiadał nic podobnego pod ręką ograniczył się do wypowiedzenia w myślach kilku obraźliwych epitetów na jego temat, zanim wysyczał:

- Szlaban, w sobotę wieczorem, w moim gabinecie. Nie zniosę bezczelności od nikogo Potter… nawet od WYBRAŃCA.

~*~

Gdy wszyscy uczniowie opuścili salę, Severus zamknął z hukiem drzwi i kopnął pobliską ławkę. Był zły, jak on mógł dać się tak potraktować?! Kopnął kolejną ławkę. Nie, tak nie może być. Dlaczego do cholery, Dumbledore wierzy, że z tego bandyty coś wyrośnie? Wielki wybraniec, zbawca świata czarodziejów… Kłamstwo, krzyknął w duchu. Kilka lamp wiszących na suficie spadło i roztrzaskało się o podłogę. Potter… Wolał o nim nie myśleć. Stał się gorszy niż jego ojciec, Severus najchętniej rozszarpałby go na strzępy, gdyby nie obietnica dana Dumbledore’owi. Wszystkie lampy zgasły, a on oparł się o swoje biurko. Musiał uspokoić myśli, ale te pędziły niczym rozszalałe stado koni. Pochylił głowę, po raz drugi w życiu miał ochotę umrzeć. Proszę, niech to wszystko się już skończy.

***

No hej! [Nie bijcie, proszę!]

Wróciłam, choć nie wiem na jak długo. Mam po prostu dość, wykańcza mnie to psychicznie, ale dodaję ten rozdział, bo wstyd mi, że tak długo mnie nie było. Dokładnie tydzień temu minął miesiąc od ukazania się rozdziału trzeciego. Ten, nie był sprawdzany przez Elaine, bo nie chcę jej zawracać głowy moją durnotą.

Fragment z lekcji o Obronie Przed czarną magią przepisałam z książki, bo wiem, że i tak nie napiszę lepszej wersji niż Rowling, a nie dorównam jej nawet w połowie.

Wiem, może marudzę, ale chyba na poważnie nie powinnam się brać za pisanie, jestem nieudolna, a to, co piszę to jeden wielki niewypał. Jednak dziękuję za to, że byliście ze mną od samego początku. Za miłe komentarze, dzięki którym jako tako dotrwałam.

Może odejdę, a może nie. Ale uważam, że dam sobie jeszcze jedną szansę. Już ostatnią.

Rozdział chcę zadedykować Jill, która bardzo mnie wspierała. Bez tego w ogólne nie dałabym rady. Dziękuję ci bardzo, jesteś naprawdę wspaniała.

PS. A i jeśli ktoś jest zainteresowany, to zmieniłam treść zakładek.