01: Rozdział "Spinner's End"

    Spinner’ s End- oto, co dało się wyczytać z pordzewiałej tabliczki, stojącej na rozdrożu między starymi, walącymi się domami. Wzdłuż budynków wiła się szara, brudna rzeczka, a gdzieniegdzie walały się puszki po piwie i opakowania po frytkach. Deszcz uderzał w nie z łoskotem powodując lekkie echo wśród budynków mieszkalnych, choć trudno było stwierdzić, czy ktokolwiek tu mieszkał, gdyż okolica z pewnością nie należała do najbardziej zadbanych i przyjemnych dzielnic.

  

     W gromkiej ciszy zagłuszanej przez deszcz rozległo się ciche pyknięcie i w cieniu jednego ze starych domów zmaterializowała się zakapturzona postać. Przez chwilę stała, rozglądając się uważnie, po czym ruszyła ostrożnym krokiem wzdłuż zgrzybiałego chodnika. Ktoś, kto przyglądałby się tej dziwnej scenie z pewnością stwierdziłby, że dana osoba jest czymś w rodzaju tajnego agenta, gdyż najwyraźniej zależało jej na tym, aby nikt nie dowiedział się, że kiedykolwiek tu była. Zatrzymała się tuż przed zakrętem, gdzie nagle rozbłysło jaskrawe, zielone światło. Zza pazuchy wyjęła różdżkę i wycelowała ją przed siebie. Uchyliła lekko kaptur, aby jeszcze raz tego dnia rozejrzeć się dookoła. Kosmyki długich, czarnych włosów rozwiewał wiatr, a zza równie ciemnej grzywki połyskiwały ciemne oczy, których spojrzenie było naprawdę zniewalająco mądre i spostrzegawcze. Teraz nie było wątpliwości, że owa istota jest kobietą.

    Gdy już upewniła się, że ktoś lub coś, co wywołało ten nagły przebłysk światła znikło, znów ruszyła naprzód. Na końcu chodnika stał wysoki, chudy staruszek ubrany w dziwny czarno-brązowy surdut. Miał niespotykanie długą, srebrną brodę oraz włosy tego samego koloru. Na długim haczykowatym nosie spoczywały okulary-połówki, zza których połyskiwały wesoło niebieskie oczy. Momentalnie przestało padać, co spowodowało, że Rosalia Force zdjęła kaptur. Na widok kobiety podszedł do niej i pocałował wierzch jej dłoni:

- Ach, witam cię Rosalio- spojrzał w niebo. 

- Zgadzam się- Czarnowłosa uśmiechnęła się nieznacznie. - Okolica też nie grzeszy urodą.

- Masz rację- Dumbledor westchnął cicho. - Ale nie spotkaliśmy się tu aby podziwiać krajobrazy miejskie, nieprawdaż?

- Oczywiście- Rosalia odgarnęła z czoła grzywkę czarnych włosów.- A więc, w jakiej sprawie się tu spotykamy?

- Sprawa jest jedna i bardzo ważna- odrzekł Dumbledor.- Ale najpierw… Dostajesz może „Proroka Codziennego”?

- Nie dostaję go już od miesiąca- kobieta pokręciła głową.- Moim zdaniem nie warto czytać tych bzdur, których wypisuje ta gazeta. Ministerstwo łapie bezbronnych ludzi i bez najmniejszych wyjaśnień lub dochodzeń wsadza ich do Azkabanu, a według mnie tylko po to, aby pokazać, że w ogóle coś robią. A Prorok tylko to publikuje.

- Czyli uważasz, że metody nowego ministra nie są skuteczne?- zapytał Dumbledor wesoło.

    Czarnowłosa prychnęła z pogardą.

- To, że Rufus Scrimgeour używa innych środków niż Knot nie oznacza, że są one lepsze- Wzruszyła ramionami.- Ale pomijając sprawy Ministerstwa… Dlaczego pyta się mnie pan o gazetę?

    Przez twarz Albusa Dumbledore’a przemknął cień smutku. Wyraz twarzy nagle spoważniał, a ręka sięgnęła do kieszeni szaty. Po chwili dłoń wyłoniła się z fałd płaszcza trzymając między palcami kawałek pergaminu przypominający wycinek z gazety.

-Myślę, że najlepiej, jeśli on sam ci odpowie- Podał jej pergamin.

    Wzięła go bez słowa. Starała się ukryć ciekawość, która narastała od momentu, kiedy spotkała się z dyrektorem szkoły, ale towarzyszył jej też strach, przed tym, co zobaczy lub, czego się dowie z tego szatańskiego wycinku. Zawsze uznawana była za kobietę o twardym charakterze i myślącą logicznie. Ale czy to wszystko, ten szacunek, którym ją obdarzano nie zniknąłby gdyby okazało się, że i ona się boi? Nie miała czasu się nad tym zastanawiać, spojrzała, więc na wycinek z gazety.

   W rogu strony znajdowało się małe, ruchome zdjęcie przedstawiające wiejski domek otoczony drzewami i krzakami. Nad czarnym dachem wznosiła się wyniośle zielona, trupia czaszka wokół której wiło się coś, co gdy się przyjrzeć przypominało węża. Czarny nagłówek głosił:

„Nikt nie jest już bezpieczny”.

   W jednym z domów na obrzeżach miasta Briveet znaleziono ciało, czterdziestopięcioletniej nauczycielki w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Septima Vector uprzednio nauczycielka numerologii w Hogwarcie najprawdopodobniej została uprowadzona, torturowana, [na co wskazują liczne ślady po klątwie Cruciatus] i zabita.           Ministerstwo prowadzi dokładne śledztwo mające na celu znalezienie i ukaranie osoby odpowiedzialnej za zgon ofiary. „Zauważyłem Mroczny Znak nad jednym z domów, więc natychmiast powiadomiłem Biuro Aurorów”- mówi jeden mieszkańców miasta. Wiele osób uważa, że sprawcami zbrodni są, śmiecożercy, jednak nie jest to udowo…

    Dalej kartka była przerwana. Czyli jedna z nauczycielek nie żyje. Została zamordowana. Rosalia poczuła niemiłe ssanie w żołądku. Jak oni mogą nie wiedzieć, kto to zrobił, na chłopski rozum wiadomo, że za tą zbrodnią stoją śmierciożercy.

- Przecież od razu wiadomo, kto za tym stoi- szepnęła Rosalia, jeszcze nie otrząsnęła się z tragedii, o jakiej przed chwilą przeczytała.- Ja to wiem, pan to wie, ci ludzie też wiedzą…

- I w tym problem- Dumbledore poprawił okulary na nosie.- Ministerstwo też wie. Nie są ślepi widzą, co się dzieje, ale za wszelką cenę chcą zatuszować każde morderstwo, którego dopuścili się poplecznicy Voldemorta- Rosalia skrzywiła się na dźwięk tego nazwiska.- Nie bój się tego imienia moja droga, zawsze trzeba mówić prawdzie wprost. Strach przed imieniem zwiększa strach przed tym, kto je nosi. Zawsze to powtarzam, bo strach przed Voldemortem, przed śmiercią ogarnia nas codziennie, a to jest ostatnią rzeczą, jaką nam teraz potrzeba. Musimy być silni i zjednoczeni, a to pomoże nam osiągnąć zamierzony cel.

- Ma pan rację- przyznała beznamiętnie kobieta.- Ale co z profesor Victor? Całe do dochodzenie to lipa! Nie zabiorą się za to, a okazuje się, że umarła nadaremno – głos jej się załamał.- I o jakim celu pan mówi?

- Cieszę się, że uważasz moje poglądy za słuszne –westchnął cicho.- Septima Victor była bardzo utalentowaną czarownicą i kobietą o dobrym sercu. Zawsze mówiła, że jeśli ma umrzeć to woli to zrobić dla większego dobra i ochronić przed śmiercią innych, którzy za niewinność zostaną pozbawieni życia. A tam gdzie teraz jest, z pewnością jest jej lepiej niż tu. Od nas zależy czy pozwolimy, aby ci wszyscy, którzy zginęli umarli nadaremno. O jakim celu mówię? Mówię o największym głupstwie, a zarazem najlepszym planie, jaki przyszedł mi do głowy. O pokonaniu Voldemorta, o unicestwieniu go raz na zawsze. O przerwaniu tej passy cierpień, bólu i śmierci.

- Nadzieja matką głupich- westchnęła Rosalia.

- I w tym rzecz – Dumbledore spojrzał na nią uważnie zza swoich okularów połówek. – Matka dzieci swych nigdy nie skrzywdzi, prawda?

- Jak pan zamierza to zrobić?- zapytała czarnowłosa patrząc uważnie w błękitne oczy.- Jaki ma pan plan? Doceniam pańskie umiejętności, niewątpliwie jest pan najlepszym magiem ostatniego stulecia, ale… Sam pan nie pokona całej armii Voldemorta! – szepnęła histerycznie.

- Aż się zarumieniłem moja droga – Dumbledore otulił się szczelniej płaszczem i uśmiechnął się pogodnie. –A kto mówi, że zrobię to sam? Będziemy na tyle silni, na ile będziemy zjednoczeni, i na tyle słabi, na ile będziemy podzieleni.

- No dobrze, ale co ma pan na myśli…- Dumbledore uciszył ją gestem.

- Chciałbym ci wreszcie wyjaśnić, dlaczego się tu spotkaliśmy. Straciliśmy dużo czasu na bzdurną gadaninę, a ty na pewno masz dużo do roboty – uśmiechnął się pogodnie- Chciałbym abyś zajęła miejsce Septimy Victor. To jest kluczowa sprawa.

- Ja? Nauczycielką numerologii w Hogwarcie?

     Kobieta spojrzała na niego z niedowierzaniem. Albus Dumbledore spotkał się z nią, aby zaproponować jej posadę w szkole Magii i Czarodziejstwa. Nigdy nie myślała o innej pracy niż uzdrowicielka w Szpitalu Świętego Munga, a już na pewno nie o użeraniu się z buntowniczą młodzieżą. Nie przepadała za dziećmi, nie ważne, w jakim były wieku. Gdy ktoś pytał się jej, dlaczego, po prostu nie odpowiadała lub zmieniała temat. Sama nie wiedziała, co ma odpowiedzieć, nie lubiła ich i tyle. Chociaż takie kształcenie wiele wnosi do życia…

   Dumbledore zdawał się wyczuwać jej niezdecydowanie.

- Boisz się? – zapytał. – Jeśli tak, to nie będę nalegał.

- Czego mam się bać? – Jej zdziwienie nie miało granic. – Mogę wydać się tępa, ale nie rozumiem o co panu chodzi.

- Jeśli nie zrozumiałaś, jest to oznaką mądrości i odwagi, a nie głupoty- powiedział z pobłażliwym uśmiechem.- Miałem na myśli, czy nie boisz się śmierci. Osoby, które mają ze mną kontakt są bardziej narażone na śmierć niż inne.

-Szczerze, nawet o tym nie pomyślałam- zastanowiła się chwilę. – Ale…- spojrzała na zarys drzew na horyzoncie- Kogo obchodzi to czy przeżyję? Boję się jedynie, że ktoś będzie umierał na moich oczach, a ja nie będę umiała mu pomóc.

- Życie jest największym darem, jaki otrzymaliśmy, darem, który trzeba wykorzystać zanim go nam zabraknie. Wierzę, że podejmiesz właściwą decyzję.

- Dobrze, zgadzam się- odpowiedziała Rosalia po chwili zastanowienia.- Zostanę nauczycielką w Hogwarcie.

- Rad jestem, że się zgadzasz- Omiótł ją przenikliwym spojrzeniem.- I pomyśleć, że wydajesz się zimną osobą, a tu w środku- przyłożył czarna i pomarszczoną rękę do swojej piersi- Skrywasz całkiem bogate wnętrze.

   Rosalia starała się ukryć zakłopotanie. Po raz pierwszy ktoś zupełnie obcy po tej, jakże krótkiej rozmowie całkowicie odkrył jej od dawna skrywaną osobowość. Zachwycona a jednocześnie przerażona przenikliwym intelektem osoby stojącej przed nią, dopiero teraz zauważyła, że prawa ręka Dumbledore’a jest cała czarna i pomarszczona, jakby martwa.

- C-co się stało panu w rękę?

- Długo by opowiadać. Nie martw się moja droga to nic poważnego – schował rękę do kieszeni- No to chyba już wszystko. Jeszcze raz dziękuję, że się zgodziłaś, a więc do zobaczenia pierwszego września.

- Do widzenia- powiedziała kobieta i cofnęła się o trzy kroki i miała zamiar się teleportować, jednak jedna rzecz ciągle nie dawała jej spokoju.- Profesorze! O jakiej tajnej broni pan mówi?

- Dowiesz się wszystkiego w międzyczasie – powiedział spokojnie Dumbledore

-A pan nie idzie?- zapytała, miała wrażenie, że trochę nadużywa spokoju dyrektora.

- Mam tu jeszcze jedną sprawę do załatwienia. Muszę coś załatwić z Severusem Snape’m, jeśli o to chcesz się zapytać.

- Ach… Dziękuję. Do widzenia – Tym razem teleportowała się do swojego domu.

    Została poproszona o objęcie stanowiska nauczycielki w Hogwarcie. Przeżyła tam siedem dość miło spędzonych lat, ale nigdy nie spodziewała się, że czeka ją ósmy rok, o wiele gorszy od wszystkich. I dlaczego gdy słyszy nazwisko Severus Snape ma wrażenie, że skądś je zna?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Przepraszam Was najmocniej. Rozdział miał się pojawić już z pięć dni temu, ale najpierw były problemy z zakładkami, potem był brak dostępu do Internetu, ale wreszcie jest!

Nawet nie wiecie jak się ucieszyłam, gdy dziś weszłam i tyle komentarzy, nie przypuszczałam, że aż tylu czytelników zechce przeczytać moją historię. Dziękuję ślicznie za wszystkie komentarze i krytyki. Postarałam się odpowiedzieć na każdy komentarz. Doszły mnie słuchy, że potrzebuję Bety. Wątpię, że ktoś chciałby zostać Betą mojego opowiadania, ale jeśli ktoś zechce to chyba go znajdę i będę dziękować na kolanach. Proszę! Jeśli nikt, to będę musiała sobie sama radzić, czyli po pięćdziesiąt razy przeczytany rozdział chyba mi obrzydnie, no, ale mniej będzie błędów :D
Mam wrażenie, że nie udało mi się wykreować postaci Dumbledore'a. Sami oceńcie, bo mi tak średnio się podobał ten rozdział. A i zakładki są już gotowe:D

Wiem, że opowiadanie ma być z perspektywy Severusa, ale chciałam, abyście lepiej poznali Rosalię. Kolejny rozdział też najprawdopodobniej będzie z nią, a potem już tylko Sev :P I czarnowłosa widziana z jego perspektywy :D

Mam nadzieję, ze wam się podoba rozdział i jest w nim mniej błędów niż w Prologu.

Jeśli jakieś będą to proszę o ich wskazanie.

Serdecznie zapraszam do komentowania :D