02: Rozdział "Życie historię pisze"

  

   Za oknem błysnęło. Nad spokojną miejscowością Great Deveshil wisiała ciemna, ciężka chmura, która zdawała się czekać tylko na odpowiedni moment, aby ni z tego, ni z owego lunąć deszczem, akurat w tym momencie, kiedy wszyscy mieszkańcy znajdowali się po za domem. Mgła towarzysząca paskudnej pogodzie utrzymywała się już od początku lipca i wcale nie miała zamiaru odpuszczać.

    Dom znajdujący się na dość wysokim wzgórzu górował nad innymi nie tylko wysokością, ale także wyglądem. Każda ściana nośna zbudowana z bogato zdobionego marmuru robiła ogromne wrażenie, a otaczający dom ogród z najrozmaitszymi roślinami chciałby posiadać każdy ogrodnik. Jednak żaden nie miał tu dostępu, gdyż dom niegdyś należał do Franka Force’a, chciwego i samolubnego czarodzieja pochodzącego ze szlachetnego rodu Force’ ów, który dość skutecznie spławiał wszystkich mieszkańców, ale teraz nikt tu bywał, gdyż dom został własnością jedynej spadkobierczyni, córki możnego Franka – Rosalii. Kobieta zdawała się nie opuszczać swego rodzinnego domu, nigdy nie widywano jej na zakupach ani na spacerach. Nikt tak naprawdę nie wiedział czy owa panna w ogóle miała do czynienia z ludźmi. Krążyły różne pogłoski na jej temat, nikt jednak nie był pewny tego czy są one prawdą. Jedyną osobą, z którą Rosalinda w ogóle rozmawiała, była jej znajoma Adelaide. Od czasu do czasu, do jej domu zawitała też sąsiadka- pani Etty Kelly, która jednak zawsze zganiała ją za odludztwo lub za owoce, które spadały z drzew w ogrodzie prosto na jej posesję. Tak, więc, w miasteczku informacji o Rosali było mnóstwo, jednak żadna z nich nie była zgodna z prawdą, a już na pewno nie ta, którą na prawo i lewo rozpowiadała pani Kelly, według jej wersji czarnowłosa była zamaskowanym Rogogonem Węgierskim ukrywającym się w swojej twierdzy. Jednak ludzie o zdrowych zmysłach nie wierzyli w tą jakże bzdurną opowiastkę.

***

  Rosalia klnąc pod nosem wparowała do domu z hukiem, woda kapała z jej czarnego płaszcza, a włosy kompletnie oklapły na twarzy. Zdjęła przemoczoną odzież i usiadła na fotelu osuszając włosy ciepłym powietrzem wydobywającym się z jej różdżki. Rozejrzała się dokładnie po pokoju.

    Bogato zdobione wykładziny, niegdyś robiące niezłą furorę, pokryte były błotem, przez co postacie namalowane na obrazach patrzyły na nią z niesmakiem lub z naganą. Na ścianach znajdowały się ręcznie robione i haftowane kilimy*, których widok już na tyle obrzydł czarnowłosej, że raz próbowała je podpalić, gdy jej ojca nie było w domu. Nienawidziła tradycji, a na jej nieszczęście takowy kilim musiał do niej należeć. Z sufitu zwisał zrobiony ze złota żyrandol, do niego niestety musiała się przyzwyczaić gdyż sklepienie domu znajdowało się bardzo wysoko, a ona sama nie przejawiała zdolności akrobatycznych i nie była tyle głupia, aby wspinać się po ścianie, aby go odczepić. A strącenie go za pomocą zaklęcia nie było zbytnio mądre, gdyż zniszczeniu uległby cały dom. Więc, pozostawiało jej nic nie ruszać oraz przyzwyczaić się do widoku znienawidzonego przez siebie domu.

    Gdy była już absolutnie sucha wstała i ruszyła korytarzem w stronę jadalni. Idąc wzdłuż długiego dywanu zauważyła ogromne ilości błota, a portret jej denerwującej ciotki zawołał:

- Młoda damo! Może być to posprzątała! Zobaczysz, twój ojciec dowie się o tym jak jego córka się zachowuje! – Rosalia zaklęciem podniosła górę błota i pacnęła ją w portret ciotki. - TY WSTRĘTNA, GŁUPIA DZIEWUCHO!

- Chciałaś, aby posprzątała ciociu- powiedziała mściwie kobieta.- Ojcu nic nie powiesz, jego portretu tu nie ma! A teraz z łaski swojej bądź cicho, głowa mnie boli- Kobieta pomasowała dłonią czoło i ruszyła dalej.

    Nienawidziła swojej rodziny. Oni podobnie jak rodzina Black’ów miała zbyt wysokie mniemanie o sobie. Jej głupia ciotka bezkarnie zabiła troje mugoli! Chciała się wyprowadzić z tego domu, ale niby gdzie miała pójść? Próbowała zdjąć męczący ją portret ciotki, ale jej ojciec użył mocnych zaklęć, aby jego ukochana córka raz na zawsze nie skończyła z tą starą jędzą. A niestety, Rosalia cały czas żyła w przekonaniu, że takowe „jędze” ciągną najdłużej.

    Jadalnia wyglądała równie dostojnie jak pokój dzienny. Pod ścianami stały marmurowe rzeźby przedstawiające mitycznych bogów greckich, a nad ich głową wisiał taki sam żyrandol, jaki znajdował się w salonie. Na środku, na miękkiej wykładzinie prezentował się długi drewniany stół z idealnie wypolerowanym blatem oraz dwunastoma krzesłami wokół niego. Tutaj też znajdowało się mnóstwo obrazów, jednak na jej szczęście nie przedstawiały one ludzi. W rogu pokoju stał duży przedmiot, ze wspaniałym obiciem oraz srebrnymi strunami. Wysokością znacznie przewyższał kobietę, a samo szarpiące się struny wydobywały ciche, delikatne dźwięki. Harfa grała cały czas, a przestawała tylko wtedy, gdy wybijała godzina dwudziesta trzecia. Czas na sen kończył się wraz ze wschodem Słońca, kiedy to zwykle w czasach nowożytnych się wstawało, aby udać się na śniadanie lub na poranny spacer. Rosalia nie raz próbowała unieruchomić struny harfy, jednak te podobnie jak większość wartościowych przedmiotów były zaczarowane, tak, aby nie można ich było przenieść lub zniszczyć. Jej kochany tatulek dobrze zadbał o to by czuła się w tym domu jak więzień niemający nic do gadania.

   Ból głowy narastał, a ona nie miała ochoty wysłuchiwać brzdękania znienawidzonej harfy. Weszła, więc do kuchni i zaparzyła sobie kubek mocnej herbaty. Piła ją małymi łyczkami wpatrując się w ogromną półkę z nagrodami. Trofea należały rzecz jasna do jej ojca. Na samym środku gabloty stał srebrny Order Merlina Drugiej Klasy, ona jednak do tej pory nie wiedziała, czym sobie zasłużył jej „kochany ojczulek” na tą wyróżniającą nagrodę. Jednak szklana szyba gablotki była zabezpieczona przed ewentualną kradzieżą.

    Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Zdziwienie kobiety nie miało granic. Podążając długim korytarzem wiodącym do drzwi głównych zastanawiała się, któż to do cholery mógł się dobijać do jej mieszkania w tak paskudną pogodę. Nie była osobą bardzo towarzyską, nie miała wielu przyjaciół, w sumie można powiedzieć, że z nikim nie rozmawiała. Wyjątkiem była jej znajoma Adelaide i ta wredna, stara sąsiadka, która co tydzień nachodziła ją i zganiała za to, że z nikim nie rozmawia. Cóż za prostactwo! Sama tylko zrzędziła na prawo i lewo, a tego chyba nie można nazwać rozmową.

   Uchyliła lekko drzwi. W progu stała dość wysoka postać w ciemnym brązowym płaszczu oraz czarnych kozakach. Na nosie miała prostokątne okulary w czarnej oprawce, zza których połyskiwały oczy nieziemskiego, srebrnego koloru.

- Adelaide? – zapytała czarnowłosa patrząc ze zdziwieniem na znajomą. – Co ty tu robisz?

- A co, nie mogę wpaść cię odwiedzić? – zapytała. – To co, wpuścisz mnie, czy mam tu stać na deszczu? – Rosalia odsunęła się, aby zrobić jej miejsce.

    Kobieta potykając się o próg domu wylądowała twarzą na kamiennej posadce. Z zażenowaniem podniosła się i powiedziała:

- Dlaczego to zawsze się tak kończy?

- Bo nie uważasz – Rosalia uśmiechnęła się. – Lepiej zdejmij płaszcz zanim się w nim zaplączesz.

- Padam ze śmiechu Rosalio – Adelaide założyła ręce na piersi. – Nie masz lepszych kawałów na zbyciu?

- Nie, nie mam. To nie moja działka.

      Adelaide zdjęła powoli swój płaszcz. Spod kaptura wyłoniła się burza jasnych włosów, które kobieta próbowała przygładzić dłonią. Na palcach owej dłoni błyszczało mnóstwo pierścionków, a na szyi połyskiwał duży czerwony brylant. Rosalia nie wiedziała, co to za kamień jednak, ani ją to nie interesowało, ani się na tym nie znała. Adelaide miała na sobie mnóstwo błyskotek i nowych ubrań, to była jej słabość, stroiła się przez cały czas. Nie należała, bowiem do najurodziwszych kobiet. Przede wszystkim prawie wcale nie miała brody. Ciągnęła się za szczękę i wykonywała mnóstwo ćwiczeń, o których wyczytała w jakiejś książce. Stale oglądała swój profil w lustrze i starała się układać wargi w określony sposób. Jednak na niewiele to się zdało.

- Może przejdźmy do salonu? – zaproponowała Rosalia.

     Obie kobiety przeszły do pokoju dziennego oraz usiadły na przeciwko siebie w wygodnych fotelach. Wpatrywały się jedna w drugą przez dłuższą chwilę, a Rosalia wyczuwała lekkie napięcie w pokoju. Chcą rozładować atmosferę zaproponowała:

- Może się czegoś napijesz?

- Bardzo chętnie – Gość uprzejmie się zgodził.

       Rosalia machnęła różdżką, a tuż obok nich, na drewnianym stoliczku pojawiły się dwie szklanki z kremowym piwem. To prawa, że mogła po nie pójść sama, ale czuła, że nie powinna zostawić Adelaide samej w salonie. Kiedyś miała też skrzata domowego, a raczej skrzatkę o imieniu Tyczka**. Frank Force nazwał ją tak, ponieważ jak na skrzata była dość wysoka, dosięgała mu do pasa, a trzeba było przyznać, że był on wysokim mężczyzną. Rosalia uwolniła ją tuż po śmierci ojca, dając jej swoją starą sukienkę, która o dziwo nawet na nią pasowała.

- A więc, co cię do mnie sprowadza? - zapytała czarnowłosa. – Ty zwykle nie pojawiasz się bez określonego powodu.

- Skąd ty… A nie ważne. Wracałam właśnie z pracy i pomyślałam, że do ciebie wpadnę. Dzisiaj na mój oddział przybyło dość dużo osób z urazami po zaklęciu, Cruciatus – kobieta spojrzała na nią uważniej. – Przyszłam, bo cały dzień siedzisz tu sama, nie nudzi ci się tutaj?

- Nie – skłamała Rosalia. – Nie nudzi mi się, bo mam dużo roboty z przemeblowaniem tej chałupy.

- A nie możesz się z tą wyprowadzić? I znaleźć sobie pracę?- zapytała Adelaide łapczywie opróżniając zawartość szklanki.

    Rosalia spojrzała na nią z politowaniem. Czasami miała wrażenie, że jej trzydziestopięcioletnia koleżanka zachowywała się jakby była niespełna rozumu dziesięciolatką. Czy ona naprawdę sądzi, że gdyby nie miała nic do roboty, to dalej by tu gniła?

- Moja droga – zaczęła chłodno. – Tak się składa, że zostałam tu, ponieważ wracam do szkoły Magii i Czarodziejstwa.

   W ułamku sekundy Adelaide zachłysnęła się kremowym piwem, które piła bardzo szybko. Gdy, już odzyskała mowę wychrypiała:

- WRACASZ ŻEBY SIĘ UCZYĆ?!

 

     Rosalia zmęczona głupotą swojej koleżanki oparła czoło na otartej dłoni.

- Tak Adelaide, wracam, żeby się uczyć – Spojrzała z politowaniem na twarz znajomej. – Oczywiście, że nie! Dumbledore zaproponował mi posadę nauczycielki Numerologii w Hogwarcie.

- Acha… Przepraszam – Kobieta wytarła twarz chusteczką. – Nie wiedziałam…

   Nagle, zresztą ponownie tego dnia rozległ się dzwonek do drzwi. Rosalinda z niechęcią wstała z fotela i ruszyła do wejścia. Po drodze usłyszała kilka wyzwisk od portretu swojej ciotki, do której rzuciła jedne „Och, zamknij jadaczkę!” i kroczyła dalej nie oczekując na odpowiedź, która z pewnością była tak samo wulgarna jak poprzednia.

    Kobieta otworzyła drzwi i ujrzała w nich małą, wątłą postać w starym szlafroku i różowych kapciach. Na twarzy miała mnóstwo zmarszczek, a na głowie czepek zasłaniający posiwiałe już włosy. Długi, trzęsący się palec wycelowany był w kobietę.

- Ty! – krzyknęła staruszka. – Ty i te twoje rośliny!

- Czego pani znowu chce pani Kelly? – zapytała Rosalia znudzonym tonem. – Już pani powiedziałam, że nic z tymi drzewami nie mogę zrobić. Są ZACZAROWANE! – mówiła wolno i wyraźnie, jakby obawiała się, że jej sąsiadka nie zrozumie – Mam nadzieję, że wyraziłam się jasno. Do wiedzenia.

- O nie tak szybko młoda panno! Poniesiesz tego konsekwencje, zajęłabyś się tym domem, znalazła pracę!

  Rosalia westchnęła ciężko. Miała dość wszystkich swoich sąsiadów, a panią Kelly z pewnością można było zaliczyć do tych, których z przyjemnością zepchnęłaby do wulkanu przy najbliższej okazji. Ta starsza kobieta, chociaż trudno było to „coś” nazwać „kobietą” nigdy nie straciło szansy, aby jej dopiec, a już z pewnością nie w tak sprzyjającej sytuacji. Posunęła się do tego stopnia, iż zaczęła rozpowiadać w miasteczku, że Rosalia jest zamaskowanym smokiem!

- Po pierwsze, niech mnie pani nie nazywa „młodą panną”, bo nie mam szesnastu lat, tylko trzydzieści sześć. Pod drugie, niech pani się dowie, że znalazłam pracę w szkole Magii i Czarodziejstwa! Po trzecie: I na miłość boska, niech pani przestanie opowiadać jakieś bzdury na mój temat! To już jest przegięcie, a teraz proszę wracać do siebie i nie zawracać mi głowy! Do widzenia- Zatrzasnęła drzwi z hukiem.

   Że też nawet we własnym domu nie mogła mieć spokoju. „Ale od teraz będzie inaczej” pomyślała, przez większość roku nie będzie musiała patrzeć na swoich sąsiadów, nie będzie musiała ich słuchać. Jednak w pewnym sensie czuła się przywiązana zarówno do swego rodzinnego domu, jaki i do ludzi, których zna już od urodzenia. Nigdy nie myślała, że opuści to miejsce. Był to jej największy koszmar, jak i największe oraz najskrytsze marzenie.

   Nie zważając na to, że Adelaide czeka na nią w salonie, kobieta usiadła na małym stołeczku w przedsionku i oparła podbródek na dłoni. Trudno było jej pogodzić się z wieczną przegraną oraz potępieniem. W Hogwarcie z nieznanego do tej pory powodu trafiła do domu Roweny Revenclaw, który cechuje przede wszystkim rozum. Pamiętała, jak jej ojciec nie był zadowolony, gdy się o tym dowiedział. Uważał, bowiem, że tradycją jest, aby dziecko z szlachetnego rodu trafiło do odpowiedniego domu. W jego myśli, domem tym powinien być oczywiście Slytherin. Jego niedoczekanie!

   W szkole nigdy nie należała do żadnej grupy, które włóczyły się po Hogwarcie zgłębiając tajemnice średniowiecznego zamku. Zawsze siedziała sama, a czas przeznaczała na naukę lub wieczorami, na wymykanie się z wieży i oglądanie gwiazd na bezchmurnym niebie. Zawsze było to dla niej fascynującym zajęciem. A wyróżniało się spośród innych swoją zmiennością i charakterem.

   Ona sama nigdy by nie przypuszczała, że jej życie może się tak bardzo zmienić. I pomyśleć, że sam Albus Dumbledore musiał w nie zainterweniować, aby coś nareszcie się w im zadziało.

 

  Dziwne było jedynie to, że nigdy nie rozmyślała nad tym, że kiedykolwiek spędzi w Szkole Magii i Czarodziejstwa jeszcze jeden rok. Ósmy rok.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Dla tych, co nie przykładali się do nauki historii, kilim to taki dywan na ścianie [nie wiem jak to inaczej wytłumaczyć :*]

** Wiem, że to imię jest strasznie durne, ale nie miałam innego pomysłu.

Hej!

 Obiecałam, że głębiej przedstawię Wam postać Rosalii wyrażam, głęboką nadzieję, że ją polubicie, chociaż na takie stwierdzenia to jeszcze może za wcześnie. To może jak Wam się podoba pani Kelly i Adeaide? Tak szczerze to one będą się pojawiały tylko w krytycznych sytuacjach:* Teraz będę pisała rozdziały tylko z perspektywy Severusa, ale obiecuję, że kilka notek z Rosalią w roli głównej też będzie:* Mogę Wam zdradzić jedynie, że opiszę jej pierwszą lekcję:P Przeczytałam rozdział ze sto razy i myślę, że literówek i błędów ortograficznych nie będzie. O ile jakieś mają być to jedynie interpunkcyjne :P Będę wdzięczna jeśli zostaną przedstawione błędy. :*

Chciałabym wam też podziękować, jak wchodzę na bloga i widzę aż tyle komentarzy to uśmiecham się szeroko. Nie mam pojęcia czy robicie to z czystej grzeczności czy naprawdę wam się podoba^^

Rozdział z dedykacją dla:

- Pauli, która zgodziła się zostać „Betą” opowiadania. Chwała i cześć jej za to!

[Uprzedzam, że jeśli znajdziecie jakieś błędy to tego rozdziału jeszcze nie betowała!]

- Leszczyny, za naprawdę miłe komentarze, które zainspirowały mnie do napisania tego rozdziału. Dziękuję kochana:* Jak sama to mówisz „Nakarmiłaś mojego Wena:P”

- Jaenalle, za wskazanie mi wszystkich błędów oraz cenne rady, które postarałam się wykorzystać w tym rozdziale.

- Shy, za naprawdę miły komentarz, po którym się zaczerwieniłam bardzo! Chcę ci też wynagrodzić, że ostatni rozdział skomentowałam tak krótko, a powinnam wyrazić swój podziw w naprawdę wielu słowach:*

- Moni za wszystkie miłe słowa dotyczące kolejnego mojego niewypału [no wiecie, trudno to coś nazwać twórczością :P]

- xxx za ten podbudowujący moją psychikę komentarz, który między innymi nadał sens temu rozdziałowi:*

- Anastasi za te jej ciągłe dosypywanie cukru do tej jakże gorzkiej herbaty [ mówiąc o herbacie mam na myśli moje opowiadanie] [tak wiem moje porównania są beznadziejne, wybacz moja droga Anastasio, jeśli uraziłam cię tym „czymś”]

- Melodii dziękuję, że jesteś ze mną od samego początku;*

- Avii Tinar wszystkie twoje komentarze, jakie przeczytałam dają mi nadzieję, że to, co tworzę to nie jest jedno wielkie … [wiesz dobrze, co chcę powiedzieć]:P

- Elfaby za bardzo „albusikowy” komentarz:* Cieszę, że chce ci się komentować to moje badziewie:P

Serdecznie dziękuję i zapraszam do komentowania:*