03: Rozdział "Znowu w Hogwarcie"

   Dni były chłodne, a pogoda zdradziecka. Za oknem, jak przez większość tych wakacji, kłębiła się szara mgła i kropił mały deszczyk. Krople wody uderzały z łoskotem w opakowania po jedzeniu i puszki po piwie, powodując normalne na tej dzielnicy echo. Dzisiejszy dzień był idealny, aby zrobić coś, co odbiegałoby od zwykłej codzienności, gdyż w mieście wybuchła epidemia grypy, więc wszyscy mugolscy mieszkańcy udali się do najbliższego lekarza. Tylko jeden mieszkaniec, nie całkiem normalny mieszkaniec, pozostał ciałem i duszą w domu pod numerem trzynastym. Tylko w tym jednym domu zasłony pozostały zasłonięte. 

    

       Severus Snape wciąż dumał nad pustym kufrem, spoglądając w jego dno. Nastał pierwszy września, a w szkole miał być już przed osiemnastą, aby „pomóc”, jak to ujmował Albus Dumbleore w sprawach organizacyjnych. Znów miał wrócić do tego miejsca, w którym od najmłodszych lat był poniżany przez szkolnych „bohaterów”, a jednocześnie najbardziej znienawidzonych przez niego ludzi na świecie – Jamesa Pottera i Syriusza Blacka. Nie przypadli sobie do gustu już przy pierwszym spotkaniu, a późniejsze wydarzenia tylko pogłębiały rany, które pozostały do dnia dzisiejszego. Było też wydarzenie, to jedno posunięcie, którego z pewnością nie podjąłby się gdyby wiedział, czym się skończy. Przez ten jeden błąd stracił jedyną osobę, która zdawała się go rozumieć, która chciała mu jedynie pomóc, a on tak się jej odpłacił.

     Nie było dnia, w którym nie myślałby o Lily Evans, a gdy próbował się powstrzymać, wracała ta straszna wizja, w której ukazywały się mu jej piękne rysy twarzy, długie,  kasztanowe włosy i duże, zielone oczy, które na jego nieszczęście odziedziczył syn Pottera. Tego bałwana Harry’ ego Pottera nie nazywałby synem Lily, gdyż według niego, nie zasłużył na to, zawsze był taki sam jak jego ojciec – irytujący, samolubny i arogancki, a ta Lily, którą znał była zupełnie inna. 

     Severus oprzytomniał po dłuższej chwili. Spojrzał z ukosa na kufer, można by powiedzieć, że odkładał pakowanie na ostatnią chwilę. Może i tak było. Pakował się zawsze ostatniego dnia przed wyjazdem, bo nigdy nie zajmowało mu to wiele czasu być może, dlatego, że i do zabrania nie miał za dużo.

     Wyjął różdżkę zza pazuchy i machnął nią w stronę szafy. Jej drzwiczki otworzyły się z hukiem, po chwili z jej wnętrza zaczęły się wyłaniać schludnie poskładane, czarne szaty, które następnie spoczęły delikatnie na dnie kufra. Następnie skierował różdżkę w stronę biblioteczki. Grube, ciężkie książki oprawione w czarną lub brązową skórę uniosły się w powietrzu, po czym przeleciały przez pokój prosto do kufra, układając się przy tym tematycznie.

     Gdy umieścił już w kufrze wszystkie potrzebne rzeczy, usiadł na fotelu i wpatrywał się w zegar wiszący nad kominkiem. Zaklęcia chroniące Hogwart przed niechcianą teleportacją wrogów na terenie zamku i jego błoniach zostawały zawieszone od godziny siedemnastej do siedemnastej dziesięć. Nauczyciele musieli zjawić się punktualnie w tych godzinach, aby móc wrócić do szkoły. Oczywiście zachowane były najwyższe środki ostrożności; teleportowano się tuż przed bramą, przy której sprawdzano tożsamość przybyłych, ich różdżki oraz kufry, a Argus Filch swoim „wykrywaczem” wyszukiwał niebezpiecznych przedmiotów. Co roku godzina była zmieniana, ostatnio była to piętnasta, a dwa lata temu dwunasta. Następnie nauczyciele meldowali się w gabinecie dyrektora, czekając tam i przygotowując się do uczty, którą zazwyczaj jednym machnięciem różdżki przygotowywał sam Albus Dumbledore. Posiłki natomiast były przygotowywane przez skrzaty pracujące w kuchni. 

    Nagle dało się słychać lekki stukot.

- To pewnie szczury, pomyślał.

     To nie mógł być Glizdogon, gdyż ten wyruszył z powrotem na posługi do Czarnego Pan kilka godzin temu. Severus spojrzał na zegar: wskazywał godzinę szesnastą pięćdziesiąt dziewięć. Wstał, więc i chwycił za rączkę kufra, a gdy wybiła godzina siedemnasta, obrócił się w miejscu i zniknął. Postanowił teleportować się z domu, bo co by się działo, gdyby na ulicy zobaczył go jakiś zabłąkany mugol? 

   Po krótkiej chwili znalazł się przed srebrną bramą. Otaczały ją niewysokie mury, na które z łatwością można byłoby się wspiąć i przeskoczyć na drugą stronę, gdyby nie zaklęcia ochronne, które skutecznie to uniemożliwiały. Tworzyły niewidzialną, niezniszczalną szybę, przez którą nic i nikt się nie przedrze. Z daleka było widać zarys zamku, we wszystkich oknach wież i Wielkiej Sali jarzyło się jaskrawe, żółte światło. Krajobraz ze szkołą na czele dawał naprawdę mroczny efekt, zwłaszcza przy świetle księżyca, które odbijało się w niezwykle spokojnym jeziorze otaczającym Hogwart. Ktoś, kto przyglądałby się temu widokowi, stwierdziłby, że ta twierdza zbudowana z pomysłem oraz wyniośle wznosząca się ponad wszystkie skrywała wiele tajemnic. Tak też było. 

   Snape z pewnością przyglądałby się temu widokowi dłużej, gdyby nagle nie zaczęło razić go jaskrawe światło, które z nikąd pojawiło się przy nim. Jarzący blask wydobywał się z różdżki, a gdy ta zbliżyła się do właściciela, ujrzał on kwadratową twarz mężczyzny o małych, brązowych oczkach, dużym nosie i kościstych policzkach. Krótkie, jasne włosy sterczały na głowie jak kolce jeża, a oczy wpatrywały się z wyraźną nieufnością. 

- Proszę podać tożsamość – powiedział ochryple mężczyzna, przystawiając mu różdżkę bliżej twarzy.

- Severus Tobiasz Snape - odrzekł chłodno – A teraz z łaski swojej Dawlish, mógłbyś przestać mi machać różdżką przed nosem?

- Uważaj Snape – wysyczał Dawlish – Dawaj różdżkę.

    Severus z kpiącym uśmiechem podał mu swoją różdżkę. Dobrze wiedział, że Dawilsh nawet jakby chciał mu coś zrobić, to on nie musi się niczego obawiać, gdyż ten mocny jest jedynie w słowach. Dawlish przyglądał się jego różdżce długo, następnie ze złością wypisaną na twarzy oddał ją właścicielowi.

- FILCH! – wrzasnął, a z cienia wyskoczyła niska postać staruszka o wyjątkowo nieprzyjemnej twarzy, w dłoni trzymał długi przedmiot. – Sprawdź, proszę, profesora Snape’ a. 

   Argus Filch poczłapał w jego stronę Severusa, wymachując swoim wykrywaczem. Przebadał go dość wnikliwie, po czym zajął się kufrem. Snape patrzył na to znudzonym wzrokiem. Zapewne przeszukiwaliby jego kufer jeszcze dłużej, gdyby nagle w ciemności nie pojawiła się Pomona Sprout. 

- Witaj, Severusie – odrzekła uprzejmie. – Czołem, Dawlish.

- Dobry wieczór Pomono – Severus skłonił lekko głowę, po czym zwrócił się lodowatym tonem do aurora. – To, co Dawlish? Może przestaniesz być upierdliwy jak dziecko i w końcu otworzysz mi tą bramę, abym mógł wejść?

   Dawlish wyglądał, jakby bił się z myślami, co strasznie rozbawiło Severusa. Auror spoglądał to na kufer, to na Filcha, w końcu po chwili zastanowienia wyjął różdżkę i machnął nią w stronę bramy. Łańcuchy, które ją zabezpieczały, opadły, a brama rozwarła się ze skrzypem. 

- Dziękuję – odrzekł chłodno Severus.

  Dawlish jednak nie dawał za wygraną i złapał go za ramię, i szepnął:

- Uważaj, Snape. Ostrzegam cię, może Dumbledore cię uchronił przed wyrokiem, ale to nie potrwa długo. Mogę ci to obiecać. 

   Severus zaśmiał się ironicznie i odrzekł z pogardą:

- Ach tak? I co mi zrobisz? Wydłubiesz mi oko różdżką? A teraz wybacz, mam ważniejsze rzeczy do załatwienia. Żegnam. 

   I ruszył pewnym krokiem wzdłuż prostej ścieżki prowadzącej do zamku. Groźba Dawlisha nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia, ta niedojda jedynie mu zazdrościła. John od zawsze był na drugim planie, nigdy nie dokonał niczego, co mogłoby zwrócić uwagę trolla górskiego, ale ku jego zdziwieniu udało mu się zostać aurorem. Zapewne tylk dlatego, że zawsze trzymał się lepszych od siebie, którzy mu pomagali. On robił takie rzeczy, o jakich Dalwish w życiu nie słyszał, a to dopiero namiastka tego, co go czeka. Niebezpieczeństwo, w jakim żył na co dzień już od szesnastu lat czasami przerastało jego samego, w każdej chwili Lord Voldemort mógł dowiedzieć się, że on, Severus Snape, nie stoi po jego stronie, a wręcz przeciwnie, cały czas działa przeciwko niemu. Zgodził się podjąć to ryzyko dla jednego, nie całkiem jasnego powodu. Robił to, bo chciał naprawić krzywdę, jaką wyrządził. Teraz jak się nad tym zastanawia, to uważa, ze trzeba było najpierw to dobrze przemyśleć, zanim doniósł Voldemortowi o tej przepowiedni. Teraz musi to jakoś odkręcić, musi ochronić syna Lily. Tylko w ten sposób może przeboleć późniejsze wydarzenia, które z jego powodu, w ogóle miały miejsce. 

***

   Severus Snape westchnął cicho. Siedział przy biurku w swoim gabinecie. Każda chwila spędzona w tym pomieszczeniu uspokajała go jak silny eliksir na nerwy. Wspaniale było patrzeć na ścianę, na której wisiało kilka półek, gdzie od góry do dołu stały słoiki z marynowanymi zwierzętami pływającymi w różnobarwnych wywarach. W gabinecie nie było okien, co dawało mu jeszcze większą radość, lubił samotność i mrok, to wszystko zdawało się być bardzo melancholijne i spokojne, czyli takie, jakie lubił. Było tu trochę zimno, gdyż podłoga i ściany zbudowane z kamienia, wcale nie wytwarzały ciepła, a czasami stała tu woda. Ale cały urok lochu właśnie na tym polegał. Przed chwilą odbył „meldunek” w gabinecie dyrektra, po czym wrócił do tak dobrze znanego mu miejsca.

       Znów tego dnia wpatrywał się w tarczę magicznego zegara. O godzinie siódmej miała rozpocząć się uczta powitalna, na którą nie miał ochoty pójść. W duszy modlił się, aby ta godzina w ogóle nie nastała, ale wskazówki nieubłaganie krążyły wokół tarczy, w dodatku jeszcze szybciej niż powinny( a przynajmniej jemu tak się wydawało). Czuł się bardzo ociężały, jak gąbka, którą ktoś namoczył w wodzie i zostawił w wannie. Nie miał ochoty się ruszać, a więc oparł podbródek na dłoni i w głuchej ciszy oczekiwał, aż nadejdzie godzina, o którą tak błagał, aby nie nadeszła.

   Przez chwilę miał ochotę coś powiedzieć, ale wargi zdawały się odmówić mu posłuszeństwa, a gardło mocno zacisnęło. Nieme słowa zdawały się narastać w jego piersi, jak bomba, która po upływie czasu wybucha. Nagle poczuł się kimś zupełnie innym. Sięgnął po pióra i przyciągnął do siebie kawałek pergaminu, chciał coś napisać, ale pióro wypadało mu z dłoni. Co się z nim dzieje? Pytanie na pozór łatwe, ale kilka znaczeń dobitnie wykańcza człowieka. Nie raz widział osoby, które postradały zmysły, ale nie… Przecież on nie jest szalony, po prostu dziś ma zły humor, jak to zawsze się tłumaczy.

   Po dłuższej chwili zastanawiania się, zdecydował, że jednak pójdzie na ta ucztę, aczkolwiek zrobi to, z bo musi. Wstał od biurka i wyszedł przez duże, stalowe drzwi, którymi tak często odgradzał się od reszty świata.

***

   Wielka Sala była naprawdę wspaniale udekorowana, nawet on musiał to przyznać. Nad czterema długimi stołami wisiały godła domów, do których przydzielano uczniów za pomocą Tiary Przydziału. Nad pierwszym stołem widniał lew na czerwono- złotym tle – godło Gryffindoru, nad drugim prezentował się borsuk, a w tle na przemian występowały czerń i złoto. Nad trzecim stołem wyniośle wznosił się niebiesko- brązowy orzeł*, znak Ravenclawu. Ostatni stół, przy którym i on sam kiedyś zasiadał należał do Domu Węża, widniejący w godle gad na zielono-srebrnym tle od wieków był symbolem Slytherinu.

   Ale dla niego było to coś więcej niż dom. Cieszył się, że trafił właśnie tam, gdzie mógł spokojnie oderwać się od rodziców, ojca pijaka i niedbającej o niego matki. Od samego początku chciał trafić do Slytherinu, to było jego marzenie odkąd dowiedział się o istnieniu czegoś takiego jak magia i Hogwart. To tam usłyszał o działalności Voldemorta, do którego pragnął dołączyć i zrobił to, ale zbyt ambitna praca najwyraźniej nie popłaca, gdyż zaślepiony wiernością nie zważył na to, jaki skutek może mieć ta jedna misja, na którą wysłał go Voldemort. Że to przez niego Lily nie żyje.

  Nagle usłyszał dziwny dźwięk, nie z jego głowy. Z rzeczywistości. Przez chwilę pomyślał, że rozmyślanie nad tym strasznym faktem, do którego się przyczynił zupełnie zniszczyło jego psychikę. Przecież on teraz on nie jest w stanie nawet powiedzieć czy to, co usłyszał to jawa czy kolejny psikus, który wyrządza mu jego własna głowa! A może już kompletnie stracił panowanie nad własnym umysłem, skoro nawet jego zmysły kwestionują świadectwo własnych spostrzeżeń. Głos znów się powtórzył:

- Witaj Severusie –

     Oprzytomniał natychmiast. Siedział przy stole przeznaczonym dla nauczycieli, choć nie pamiętał, aby siadał. Obok niego, na drewnianym krześle, wyprostowana jak deska siedziała kobieta o surowym wyrazie twarzy i włosach upiętych w ciasny kok. Jej małe, brązowe oczy spoglądały na niego zza prostokątnych okularów.

- Dziś jesteś wyjątkowo wcześnie – spojrzała na niego z lekkim zdenerwowaniem – Słyszałam, że Dumbledor dał ci posadę nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią, czy to prawda?

    Severus spojrzał na nią z irytacją. Nie minęły zaledwie dwa tygodnie, od kiedy Dumbledor pojawił się na Spinner’ s End, aby poinformować go o zaistniałej sytuacji i zaproponował objęcie przez niego tego stanowiska, a wie już o tym połowa grona pedagogicznego.

- Jak to jest, że ludzie czasami wiedzą więcej, niż powinni – powiedział oschle, – Ale tak, to prawda.

- O tak, ludzie niekiedy za bardzo interesują się sprawami innych – odrzekła McGonagall chłodno, – Ale o owym fakcie poinformował mnie sam dyrektor, a więc nie możesz być pewny Severusie, że nikt nie wie o Tobie więcej, niż powinien.

- Wyrażam nadzieję, że właśnie tak jest – burknął Snape – To, kiedy dokładnie rozpocznie się ta uczta? – Zapytał, choć dobrze znał godzinę, ale zależało mu na zmianie tematu.

- Och, za chwilę. Uczniowie już przybyli, tym razem Pomona ich przyprowadzi, bo Hagrid najwyraźniej się spóźni.

     Tym razem nic nie odpowiedział. Czekał w milczeniu, aż cała gromada bachorów zacznie się dobijać do drzwi Wielkiej Sali i zacznie się uczta. Pozostali nauczyciele w między czasie zasiedli przy stole i podobnie jak on zaczęli wyczekiwać godziny dziewiętnastej. Spoglądał na nich uważnym wzrokiem. Niski i skrzeczący Filius Flitwick, porośnięty długą, białą brodą i z wielką łysiną na czubku głowy, zasiadł po lewej stronie krzesła Dumbledore’ a, Poppy Pomfrey, szkolna pielęgniarka już ubrana w fartuch siedziała obok niego i co chwilę spoglądała przez ramię. Daleko, na ostatnim krześle zasiadł niski nauczyciel z wystającym brzuchem, małymi wodnistymi oczami i łysiną na głowie. Severus spojrzał na niego ze zdziwieniem, co tu robił Horacy Slughorn? Gdy on uczęszczał do Hogwartu, Slughorn nauczał eliksirów, więc może powrócił, jak to mówią na „stare śmieci”? Być może, Dumbledore coś mu o tym wspominał. W końcu ktoś musiał go zastąpić.

    Obok Horacego zasiadła wysoka kobieta, miała duże, czarne oczy i włosy tego samego koloru. Ubrana w była w ciemnobrązową szatę i we wszystkie strony spoglądała dość niepewnie. Oddychała z wyraźną trudnością i na każde pytane Slughorna odpowiadała kiwając głową. Siedziała sztywno zupełnie jak McGonagall pocierając przy tym dłonie z jakimś dziwnym zdenerwowaniem. Pewnie i ona została zatrudniona przez Dumbledore’ a, ale zachowywała się zupełnie inaczej niż Slughorn, tamten był wyraźnie śmielszy i rozluźniony. Ta natomiast wyglądała jak opętana ze swoim nerwowym potrząsaniem głową i szybkim oddechem. 

    Snape nie przyglądał się tej dziwnej scence dłużej, ponieważ do Sali nagle wpadł Albus Dumbleodre. Severus poznałby go z daleka. Długa, biała broda sięgająca do kolan, dziwna szata, niebieskie oczy połyskujące zza okularów połówek, wszystko to było nieodłączną częścią tego sędziwego starca. Kroczył ku nim wyraźnie zadowolony, jakby właśnie spotkał dawnych przyjaciół, z którymi tak długo się nie widział. Gdy zasiadł na swoim krześle, przypominającym tron, uśmiechnął się do wszystkich pogodnie i powiedział:

- Witajcie. Na Merlina jak ten czas mija, wakacje zdawały się trwać jedynie dwie sekundy, prawda? Aczkolwiek, cieszę się, że znów mogę Was zobaczyć.

  Rozejrzał się po wszystkich i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- A gdzie Pomona? Zdawało mi się, że to Hagrid miał odbierać uczniów sprzed Ekspresu – powiedział zanim Profesor McGonagll zdołała powiedzieć, że to profesor Spourt postanowiła zastąpić Rubeusa, – Ale Hagrid najwyraźniej się spóźni. Pewnie zatrzymało go coś ważnego, on nie lekceważy swoich obowiązków.

    Minerwa wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Poppy Pomfrey. Severus dobrze wiedział, że McGonagall darzyła Rubeusa dużym szacunkiem, ale za dobrze go znała i doskonale wiedziała, jakie sprawy najczęściej zatrzymują właśnie Hagrida. On sam też wiedział, aż za dużo o pół-olbrzymie, jego słabość do niebezpiecznych stworzeń nie raz przysporzyły Rubensowi dużo kłopotów, a Severus do tej pory nie mógł zrozumieć, dlaczego on nadal je kocha.

  

   W tej chwili wrota Wielkiej Sali otworzyły się i do pomieszczenia, niemal wlała się ogromna ilość uczniów, wszyscy w biegali w tą i z powrotem, szukając swoich miejsc, dopiero po długich, pięciu minutach wszyscy starsi uczniowie zasiedli przy stołach swoich domów, a do Wielkiej Sali wmaszerowali pierwszoroczni, których oczy zrobiły się okrągłe jak monety, kiedy zobaczyli Salę i jej sufit. Jeden chłopiec tak się zagapił, że nie zatrzymał się i wpadł na schodek. Minerwa McGonagall wstała i trzymając w ręce Tiarę Przydziału, której Severus nie zauważył, podeszła do nowych uczniów. Jej słowa kierowane do nich zdawały się być im tak odległe, jakby profesor McGonagall stała dwie mile od nich, gdyż nadal rozglądali się po Sali nieprzytomnym wzrokiem. Najwyraźniej jeszcze nie zdołali się oprzeć wspaniałemu urokowi tego magicznego miejsca.

    Po dłuższej chwili, jednak zrozumieli, co się do nich mówi i rozpoczęła się Ceremonia Przydziału. Właściciele wyczytywanych imion wyłaniali się po kolei z tłumu zasiadając na małym, drewnianym stołeczku, po czym nakładano im na głowę Tiarę Przydziału. Z początku górowali Krukoni, następnie Tiara przydzieliła do Slytherinu kilu chłopców i siedem dziewczynek, potem słychać było tylko słowo „Huffelpuff!”, a na sam koniec kilka uczniów przydzielono do Gryffindoru.

    Zanim zdążył się obejrzeć na swoje miejsce, tuż obok niego, wróciła McGonagall. Do tej pory uczniowie domów wiwatowali i klaskali ciesząc się z nowych uczniów, którzy trafili właśnie tam gdzie oni. Wrzaski ucichły, kiedy Albus Dumbleore uniósł dłoń i powiedział:

- No to chyba czas zacząć ucztę! –

    Po tych słowach na stołach pojawiły się miski z zupami, talerze z pieczonymi kurczakami, salaterki z sałatkami i wielkie puchary z sokiem dyniowym. Uczniowie z naturalną dla nich łapczywością rzucili się na jedzenie, jak lwy na powaloną antylopę. Severus patrzył na to z pogardą. Sam nie tknął niczego, nie miał ochoty jeść. Sięgnął jedynie po kielich z sokiem i upił z niego łyczek, gdy nagle zauważył, że przy stole Gryfonów siedzą samotni Hermiona Granger i Ronald Weasley. Niemal się zakrztusił, gdy dostrzegł brak Potter’ a. Co ten małolat znowu wymyślił? Może znowu ma zamiar wtargnąć do szkoły na latającym aucie? Jego niedoczekanie.

    Wstał jak najszybciej i ruszył ku wyjściu bocznym, zostawiając zdziwioną Minerwę McGonagall, ale tylko ona zauważyła jego reakcję. Szedł właśnie wzdłuż korytarza głównego, gdy nagle ku jemu zdziwieniu, przed wrotami Wielkiej Sali** czekało coś dziwnego, wiedział, że patronus, ale nie miał pojęcia, co on przedstawia, gdyż przypominało psa, wilka, człowieka jednocześnie. Gdy to coś zauważyło go przemówiło ludzkim głosem, głosem Nimfadory Tonks.

  Hagridzie, przyprowadziłam Harry’ ego. Czekamy pod bramą.

    Nagle ogarnęło go dziwne rozbawienie. Czyli Potter tym razem się spóźnił, oraz miał zamiar wtargnąć do Wielkiej Sali w połowie uczty. To bardzo sprytne wykorzystać swojego przyjaciela Rubeusa Harida, który w ten sposób nigdy by nie pomyślał. No to Potter się pomyli, bo to właśnie on pójdzie go odebrać.

    Ruszył ku drzwiom głównym, po czym skręcił w stronę bramy, przez którą sam wcześniej przeszedł. Latarnie świeciło jasno, ale nawet przy takim świetne trudno było cokolwiek zobaczyć. Dopiero po pięciu minutach dostrzegł daleko, za kratami stała chuda, wątła postać kobiety, a obok niej, znacznie niższa postura, która z pewnością należała do Potter’a. Ze złośliwym uśmieszkiem ruszył znacznie luźniejszym krokiem, a gdy dotarł do bramy, machnął różdżką lekko, jak piórkiem, a łańcuchy spadły na ziemię.

***- No, no, no – rzekł uśmiechając się szyderczo, gdy brama rozwarła się ze skrzypem - To miłe, że w końcu się zjawiasz, ale widzę, że uznałeś, iż noszenie szkolnych szat uwłaszcza twojej godności. 

- Nie mogłem się przebrać, nie miałem… - zaczął Potter, ale przerwał mu w połowie zdania.

- Nie musisz już czekać, Nimfadoro. Potter jest całkiem…ach… bezpieczny w moich rękach. – Powiedział

- To Hagrid miał odebrać moją wiadomość – powiedziała Tonks, marszcząc czoło.

- Hagrid też spóźnił się na ucztę powitalną, podobnie jak Potter, więc ja postanowiłem ją odebrać. A tak nawiasem mówiąc – dodał, przesuwając się, by przepuścić Harry ‘ego – zaciekawił mnie twój nowy patronus.

   Zatrzasnął jej bramę przed nosem i stuknął w łańcuch, który powrócił na swoje miejsce.

- Ten stary był chyba lepszy. Nowy jest jakiś niewydarzony.

    Odwrócił się szybko i nawet nie spojrzał na reakcję Nimfadory, chociaż bardzo chciałby ją zobaczyć. Potter rzucił coś przez ramię, a on z niewzruszoną miną szedł dalej, a tamten obok niego. Patrzył się przed siebie, emitując fale nienawiści na przód. Myśli tego tak zniewalająco podobnego do swojego ojca chłopaka, zdawały się docierać do niego. Potter go nienawidził, a on odpłacał mu się tym samym. Czuł się bardzo pewnie, bo teraz Potter był na jego łasce.

- Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów za twoje spóźnienie… I powiedzmy jeszcze dwadzieścia za twój mugolski przyodziewek. – Powiedział z mściwą satysfakcją.

-Tym razem nie miałeś do dyspozycji latającego auta, więc postanowiłeś wtargnąć do Wielkiej Sali w połowie uczty, tak?

    Dobrze wiedział, o czym Potter teraz pomyślał. Był pewny, że ten małolat chce użyć swojej peleryny- niewidki.

- Żadnej peleryny niewidki. Możesz wejść do Sali tak, aby wszyscy cię widzieli.*** 

   Snape spojrzał na niego z nienawiścią. Potter był taki sam jak jego ojciec, ciągle łaknął sławy, nawet teraz, gdy Voldemort powrócił, tamten wciąż liczy, że nadal jest tym, który pokonał Czarnego Pana. Severus teraz zaczął poważnie wątpić, czy ten chłopka na pewno jest synem Lily.

   Gdy Potter zasiadł przy swoim stole, Severus wrócił na miejsce obok inny nauczycieli i zaczął zapoznawać grono pedagogiczne ze wszystkimi szczegółami zdarzenia. Przerwał, gdy Dumbledor wstał, chcąc uraczyć ich swoim przemówieniem na sam koniec uczty.

- Witajcie – zaczął dyrektor – Witam wszystkich i tych starych, i tych nowych. Rozpoczynamy nowy rok nauki w Hogwarcie. Chciałbym, zanim przejdziemy do tych najważniejszych spraw, powitać nowych nauczycieli, oraz poinformować was o tych nowych zmianach w gronie nauczycielskim– powiedział- Miło mi powitać mojego starego przyjaciela Horacego Slughorna, który obejmie stanowisko nauczyciela eliksirów – Slughorn wstał, a jego łysina zaświeciła w świetle świec- Pannę Rosalię Force, która z przyczyn oczywistych dla tych, którzy czytają Proroka Codziennego, będzie nauczać w naszej szkole numerologii – kobieta wstała, teraz już bardziej opanowana niż wcześniej- Oraz pragnę też poinformować o tym, iż profesor Severus Snape obejmie stanowisko nauczyciela obrony przed czarną magią.

   Rozległy się wiwaty ze strony Ślizgonów i głośne pomruki od strony Gryffonów i Puchonów. Severus spojrzał w stronę swoich podopiecznych z lekką satysfakcją. Tyle lat się o to ubiegł, aż wreszcie mu się udało.

****- Dobrze, już dobrze – uciszył ich Dumbledor – Pan Filch prosił mnie, abym poinformował was o całkowitym zakazie posiadania oraz wnoszenia jakichkolwiek artykułów pochodzących z Magicznych Dowcipów Weasleyów. Ci, którzy chcą dostać się do drużyn quidditcha, powinni jak zwykle podać swoje nazwiska opiekunom swoich domów. Poszukujemy też nowych komentatorów meczów; kto by miał na to ochotę, też powinien się zapisać – powiedział Dumbledor i nagle jego ton spoważniał – A teraz jedna z ważniejszych rzeczy, o których chciałbym was powiadomić. ****

   Wiele osób umilkło i zwróciło się w stronę dyrektora.

- Jak już wielu z Was dobrze wie, Voldemort powrócił i zbiera siły. Dlatego w tym roku szkolnym zastosowano wiele środków bezpieczeństwa. Możecie czuć się nimi lekko zakłopotani, ale musicie zrozumieć, że to dla waszego dobra. Cokolwiek by się stało i jak bardzo byłyby one dla was uciążliwe, obiecajcie mi, że będziecie ich przestrzegać, a zwłaszcza tych, dotyczących przebywania poza dormitorium w wyznaczonych godzinach. Do moich obowiązków i obowiązków waszych opiekunów oraz nauczycieli należy ochrona waszego zdrowia i życia. Dlatego doceńcie nasze starania i proszę: zanim zrobicie jakieś głupstwo, pomyślcie, czy warto to robić, czy warto narażając swoje i czyjeś bezpieczeństwo.

 

   W sali panowała głucha cisza. Wszyscy wpatrywali się z przerażeniem w dyrektora, nawet nauczyciele patrzyli na Albusa Dumbledore’a z udawaną powagą, za którą wyraźnie kryło się zakłopotanie i zestresowanie. Dyrektor ponownie przemówił:

- No dobrze, a teraz do łóżek, migiem!

   Zrobił się straszny ruch, wszyscy lecieli na łeb, na szyję, aby tylko jak najszybciej opuścić Wielką Salę. Prefekci krzyczeli głośno, jednak uczniowie nic sobie z tego nie robili, a jedynie przechodząc obok nich zakrywali uszy. Dosłownie po pięciu minutach w pomieszczeniu nie było nikogo. Tylko nauczyciele nadal siedzieli przy stole i patrzyli z pogardą na miejsce, w którym teraz wszędzie walały się resztki jedzenia i papiery. Po dłuższej chwili Minerwa McGonagall wstała i życzyła wszystkim dobrej nocy. Podobnie postąpili inni nauczyciele, w końcu i on wstał i opuścił, to miejsce, które wiecznie czymś go zaskakiwało. Ale teraz nic sobie z tego nie robił i ruszył spokojnym krokiem do swego gabinetu, by kolejną noc spędzić milcząc i dumając przy dużym, drewnianym biurku.

____________________________________

*- pomimo zapewnień, Rowling sama potwierdziła, iż w godle Ravenclawu nie znajduje się kruk, ale orzeł.

**- chodzi tu oczywiście o zewnętrzną stronę wrót, a nie wewnętrzną.
***- rozmowa pochodzi z książki "Harry Potter i Książę Półkrwi" 
****- fragment pochodzi z książki "Harry Potter i Książę Półkrwi" 

                                               

~~~~~~~~~~

Przepraszam, że musieliście czekać na rozdział tak długo, ale złożyło się na to kilka przyczyn, o których nie będę wspominać, bo nie po to tu jestem.

Wiem, ze Dawilsh wyglądał zupełnie inaczej, ale zmieniłam jego posturę na swoje potrzeby.

Muszę Wam coś powiedzieć. Po raz pierwszy odkąd założyłam tego bloga, zdołałam podołać własnym wymaganiom. Jestem nawet zadowolona z tego rozdziału. Dziwne, prawda?

Miałam go podzielić na dwie części, ale ostatecznie podjęłam decyzję taka, jaka teraz jest, czy nie dzieliłam go.

Dzisiaj 1 września, jak tam humory? U mnie gorzko :D Ja neutralnie podchodzę do wybierania klas [właśnie rozpoczyna pierwszą gimnazjum], ale moje „koleżanki” gdy tylko zobaczyły listy, to od razu poszły sobie, zamknęły się w pokojach i płakały po kątach. I od tamtej pory na ulicy jest spokój:*

No, ale koniec moich zwierzeń.

Rozdział chcę dedykować czterem wspaniałym, dziewczynom, bez których ten rozdział w ogóle by nie powstał, czyli Jill, Liettcie [wybacz, jeśli popełniłam błąd], Moni oraz Anastasi.

Całuję i zapraszam do komentowania:*

Rozdział sprawdzony przez Paulę.